Het is alweer meer dan een maand geleden dat ik iets heb geschreven dus het is echt tijd dat ik weer wat schrijf denk ik :)
DE VOOROPENING
De voor-opening waar we een maand keihard voor hebben gewerkt is inmiddels geweest en het is een stuk rustiger nu op het museum.
Twee dagen voor de opening van het museum kwamen de VIPS één voor één aan. Een dag voor de opening was er een speciale boottocht georganiseerd door de gemeente van Istanbul voor de gasten en uiteraard waren wij slaafjes ook uitgenodigd. De gemeente had een jacht gehuurd en er was er voor de twintigtal gasten aanboord live muziek en eten. De boot voerde langs de bosporus tot het begin van de zwarte zee en vaarde toen weer terug. Naar schatting duurde de tocht in totaal iets meer dan 4 uur.
De volgende dag was er tijdens de opening een hele horde van TV mensen die het allemaal op volgden. In de avond was er een diner georganiseerd in een heel sjiek villa, waar we weer met de boot naar toe vaarden. Tijdens het diner waren nog veel meer VIPS aanwezig waaronder de burgemeester van Istanbul, het hoofd van de academie voor de wetenschappen, het hoofd van de wetenschappelijke raad van Turkije enz enz. Tijdens het diner gaf premier Erdogan een video-speech over het belang van het museum en bedankte hij alle mensen die iets bijdragen en hebben bijgedragen aan dit museum.
Kortom allemaal bijzondere ervaringen, alhoewel ik moet zeggen dat dergelijke sjieke omgevingen met heel veel VIPS toch niet bepaalde fijnste plekjes zijn waar je je op je gemak kan voelen.
Voor de rest : de hitte, drukte, heuvels van Istanbul en hectiek op werk geeft mij nog veel stress, maar daar in tegen maak ik ook heel veel leuke dingen mee.
NIEUWE BUREN
Ik heb tijdens mijn verblijf hier heel veel leuke plekken ontdekt en interessante mensen ontmoet. Detlev, mijn duitse collega en Wilfred mijn Nederlandse collega zijn allemaal weg dus was een tijdje alleen maar heb in die periode weer mijn nieuwe buren leren kennen.
Het vreemde was dat ik lange tijd niemand in en uit zag lopen in het gasthuis. Het leek echt een spookhuis soms, maar een maand geleden ontmoette ik toevallig mijn buurvrouw die nog net uit het Verenigd Koninkrijk was gearriveerd. Ze heeft een Phd in psychologie en bovendien ook nog een professionele therapeut. Ze zeggen in Turkije wel eens "Met elke zorg, stuurt God een oplossing". Dus ik als ik het even niet meer zie zitten, komt zij tot mijn rescue :) Echt goed om zulke buren te hebben :) Bovendien is ze ook zo gek als een deur, dus we kunnen het erg goed vinden. Jammer dat ik over twee weken weg moet bij het gasthuis.
GASTEN UIT NEDERLAND
ik heb de afgelopen maand ook een behoorlijke hoeveelheid Nederlandse gasten gehad.
Mijn twee lieve zussen Zeliha en Hacer waren hier voor een week, daarna kwam Mehmet Tutuncu, een vriend van me uit Haarlem samen met twee andere Nederlandse belastingsinspecteurs op bezoek bij het museum. Hij was hier voor werk en had dus niet veel tijd om in Istanbul te blijven. Het interessante aan Mehmet Tutuncu is dat hij behalve belasting inspecteur ook een prominent onderzoeker is op het gebied van Ottomaanse Inscripties. Hij heeft nog recentelijk een boek gepubliceerd over alle Arabische en Ottomaanse inscripties die in Jerusalem te vinden zijn op gebouwen die tijdens de Ottomaanse regeer periode zijn gebouwd.
Vervolgens kwam Carolien op bezoek, een lieve meid uit arnhem die aan de kunstacademie studeert in Arnhem . Haar vader is kaptein en zou met de boot van Tuzla naar Spanje varen en Carolien vond het wel leuk om één keer in haar leven zo'n tocht te maken. Dus kwam ze naar Istanbul om een paar dagen iets van Istanbul te zien alvorens te vertrekken van Tuzla.
Verder kwamen Mesut en Bilal, twee van mijn beste vrienden uit Haarlem op bezoek. Mesut bleef 10 dagen in Istanbul, dus mijn heimwee was de afgelopen weken een stuk minder.
BIJEENKOMST IN KOCAELI
Net een dag voordat Mesut naar Nederland zou vertrekken werd ik door TUBITAK in Ankara gebeld of ik een bijeenkomst in Kocaeli, ongeveer een uur van Istanbul, wilde bijwonen. De gemeente van Kocaeli wil in een groot park , dat vroeger een papierfabriek is geweest, de grootste Science Center van Turkije opzetten. Ze hebben daarvoor experts ingehuurd van het Liberty Science Center in New Jersey, in de Verenigde Staten. I had Wayne Labar, hoofd van exhibities bij LSC al ontmoet tijdens een ander bijeenkomst in Istanbul. Hoe dan ook, uiteindelijk heb ik het aanbod dus geaccepteerd.
Toen ik bijna zou vertrekken om de gasten op het luchthaven op te halen, werden ik gebeld door Nilufer, één van mijn vrouwelijke collegas op werk of ik eerst langs werk wilde komen. Omdat tijdens mijn verjaardag de volgende dag niet op werk zou zijn hadden ze (Nilufer en Rukiye, onze lieve secretaresse) voor mij een chocolade taart gemaakt!! Zo'n aanbod kon ik natuurlijk niet weigeren dus ging ik eerst naar werk om te genieten van een handgemaakte chocoladetaart ;)
Na deze korte maar lekkere tussenstop vertrok ik weer.
Ik heb de gasten (Wayne Labar en twee andere vrouwen) uit Amerika op het vliegveld ontvangen en zijn we daarna opgehaald door een busje die door de gemeente van Kocaeli was geregeld. Eenmaal aangekomen in het park werden we geplaatst in het hotel die heel jammer genoeg net naast een belangrijk en druk spoorlijn stond.
De volgende dag kregen was er eerst een vergadering waar we een gedetailleerde presentatie kregen over de gemeente Kocaeli en het Science Center project. Vervolgens kregen we rondleidingen door de oude fabriekshallen en werden we in de avond uit eten meegenomen.
We gingen uit eten naar een heel leuk villa dat daar bekend staat als "de roze villa" met een heel mooi uitzicht over de baai. Het eten was erg lekker en er was ook nog live muziek. Het leukste gedeelte kwam toen de lichten ineens uitgingen en er een ober naar binnen liep met twee verjaardagstaarten. De adviseur van de burgemeester was een erg attente man en had dus gehoord dat het mijn verjaardag was. Hij had dit alles geregeld. Toen kwam vervolgens de gastvrouw van de villa, een droeg voor mij een gedicht van Omar Khayyam voor. De taart was erg lekker ;)
Toen ik éénmaal terug was bij het hotel kreeg ik laat in de avond een telefoontje van de receptie dat ze een pakje hadden gestuurd en dat ik het moest accepteren. Ik dacht bij mezelf "Wat is dat nou weer?". Het bleek een fruitmand van het hotel te zijn met een kaartje waarop mijn verjaardag werd gefeliciteerd. Dat was ook een leuke verrassing.
Al om al werd mijn verblijf in Kocaeli toch heel erg bijzonder, terwijl ik het in de eerste instantie nooit had verwacht :)
11 Temmuz 2007 Çarşamba
3 Temmuz 2007 Salı
Een zware nacht op de filmset
Eergisteren, net voordat ik naar huis zou gaan, kreeg ik te horen dat er een filmploeg zou komen om opnames te maken. Terwijl ze veel eerder zouden komen hadden ze vertraging en aangezien de (voorlopige) opening 9 juli is, moest het maar in de avond gebeuren. Ze hadden nadrukkelijk gevraagd dat er een expert aanwezig zou zijn en aangezien ik de enige expert ben die tevens ook turks kan, was ik dus helaas de aangewezen persoon om achter te blijven op het museum. Aanvankelijk werd mij verteld dat het maar een paar uurtjes zou duren en dat ze mij daarna naar huis zouden brengen maar toen éénmaal iedereen weg was en de filmploeg arriveerde kreeg ik ineens te horen dat het de hele nacht zou duren! Nou lekker!!
Ik had de vorige nacht slechts 2.5 uur uurtjes geslapen omdat ik mijn zus naar de luchthaven moest brengen om 3:30, dus het was weer feest :)
Terwijl ik dacht dat het maar een paar mensen zou zijn die opnames van de instrumenten zou maken, kwamen er ineens twee vrachtwagens en tiental auto's naar het museum.
Er werd een filmset opgebouwd en binnen de kortste tijd veranderde het museum in een tijdsmachine. Er liepen nu ineens overal acteurs en figuranten rond met kleding uit alle periodes van de Islamitische wereld. Zo had je een arabische 'wetenschapper' uit 8e eeuw uit Bagdad, uit Ray (Iran) van de 11e eeuw, uit Istanbul van de 16e eeuw enz.
Toen de filmset klaar was was het tijd voor opnames.
Één voor één werden instrumenten uit het depot gehaald waarbij ik weer steeds moest adviseren welk instrument wel en niet geschikt zal zijn voor opnames om vervolgens weer op de filmset aan de acteurs uit te leggen wat voor instrument het is en hoe ze het instrument moeten "bedienen". Zo werd ik dus de hele nacht wakker gehouden en was ik letterlijk een wrak in de ochtend.
Halverwege de nacht kwamen ze erachter dat ze geen rieten pennen hadden dus stuurden ze mensen om rond te kijken of ze het nog konden kopen. Interessant genoeg kwamen ze met een setje van rieten pennen en inkt EN een wereldberoemde kalligraaf en kunstenaar die in de buurt leeft. Het is een bijzonder aardige man en heb dus ook uitvoerig met hem zitten kletsen op de filmset. Hij adviseerde de figuranten hoe ze de pen moesten vasthouden en hoe hun houding moest zijn bij het schrijven enz.
Aan het einde van de nacht waren alle acteurs doodop en vielen ze her en der in slaap :)
Het enige voordeel voor mij in dit hele gebeuren, behalve de bijzondere ervaring, was het feit dat er ook een professionele fotograaf aanwezig was die fotos aan het maken was van de filmset in de instrumenten. Ik had goeie fotos nodig van een astrolabium dus heb ik hem gevraagd of hij die voor mij kon maken. Gelukkig kon het dus heb ik eindelijke goeie fotos van alle onderdelen van het astrolabium waar we ook een workshop voor hebben. Ook maakte hij een foto van mij. Zie hieronder hoe moe ik was :)
Uiteindelijk was het een vermoeiend maar bijzondere ervaring voor mij. Ik ben benieuwd wat mij nog meer te wachten staat in de project..
De tijd zal het laten zien :)
2 Temmuz 2007 Pazartesi
Ibn Washiyya en Arabische Egyptologie
Ik had jullie al eerder iets verteld over het verhaal van Ibn Washiyya en zijn manuscript over verschillende soorten alfabets waaronder ook Egyptische hiërogliefen dat mijn collega Detlev mij vertelde. Inmiddels heb ik het uitgezocht en het verhaal blijkt daadwerkelijk te kloppen.
Hammer heeft inderdaad een manuscript van Ibn Washiyya in Egypte gevonden en de Engelse vertaling ervan gepubliceerd in 1803. Zie hieronder een voorbeeldpagina uit deze vertaling met de bijbehorende symbolen.
Hammer heeft inderdaad een manuscript van Ibn Washiyya in Egypte gevonden en de Engelse vertaling ervan gepubliceerd in 1803. Zie hieronder een voorbeeldpagina uit deze vertaling met de bijbehorende symbolen.
Deze vertaling is gewoon via google online te vinden. (Zie bijvoorbeeld http://www.blackcrescent.org/w2_HG_39.html).
Of deze vertaling daadwerkelijk invloed heeft gehad heeft op de ontcijfering van hierogliefen door Jean-François Champollion (23 december 1790 – 4 maart 1832) is mij niet bekend , maar er blijkt wel een interessant boek verschenen te zijn over dit onderwerp. De auteur van dit boek "bewijst" aan de hand van originele Arabische bronnen dat Arabieren al meer dan de helft van de Egyptische hierogliefen hadden ontcijferd. Ibn Washiyya is o.a één van de bronnen die hij behandelt in dit werk. Voor de liefhebbers onder ons:
Egyptology: The Missing MillenniumAncient Egypt in Medieval Arabic Writings
Auteur: Okasha El Daly ISBN-13: 978-1844720637 , University College of London Press
Istanbul : De stad van de "rijke" armen en de "arme" rijken.
Het is alweer een maand geleden dat ik naar Istanbul ben gekomen en ik mag mezelf inmiddels wel een bewoner van deze stad noemen. Het feit dat ik in Nederland ben geboren en getogen, terwijl mijn wortels hier liggen en ik bovendien ook de taal spreek, geeft mij een unieke kans om Istanbul soms met een bewonderend, maar soms ook met een kritisch oog te bekijken. Ik moet zeggen dat ik de afgelopen vier weken meer levenswijsheid heb opgedaan dan de afgelopen vier jaar in Nederland.
Istanbul, dat soms een megametropool is, maar soms ook meer weg heeft van een uit de kluiten gegroeid dorp, is een stad waar letterlijk alle tegenstellingen naast elkaar te beleven zijn.
Met modern en ouderwets, rijk en arm, druk en stil, snel en langzaam pal naast elkaar is Istanbul een stad waar alles te vinden en te beleven is.
Elk weekend, wanneer ik weer een dag lang door de straten van Istanbul dwaal om iets meer van het echte Istanbul te proeven, komen de straten tot leven en alleen het straatbeeld zegt al boekdelen. Een bejaarde man die met een stapel posters om zijn nek zijn brood probeert te verdienen door gekleurde fotoposters van Mekka en Medina te verkopen terwijl een andere man die zittend op zijn antieke motor half leunend tegen de muur, nagelknippers aan de man probeert te brengen. Even verder komt een man naar mij toegelopen die mij pleisters aanbiedt.
Elke ochtend, wanneer ik met de boot aankom op Eminönü, zie ik steeds weer dezelfde man die zakdoekjes probeert te verkopen aan de net aangekomen forenzen. Mensen die allemaal, op hun eigen bescheiden manier, hun brood proberen te verdienen. Toch, kan ik me niet ervan weerhouden om mij deze vraag te stellen : Wat verdienen deze mensen? Hoe kan je rondkomen van posters en pleisters? Dit is waarschijnlijk de harde realiteit..
Enkele dagen geleden, toen ik in de wijk Eyüp van Istanbul aan het rondlopen was met Detlev, kwamen we een klein meisje van misschien nog net 11-12 tegen, dat aan voorbijgangers een boekje met gebeden probeerde te verkopen. Toen we haar naderden vroeg ze ons bijna op een smekende toon of wij ook een boekje wilden kopen en dat ze het geld hard nodig had voor haar familie. Ik, zeker van het feit dat ik het boekje echt niet kon gebruiken, kon het toch niet over mijn hart laten gaan om deze arme meid niet te helpen. Toen ik, toch enigszins onder invloed van mijn westerse mentaliteit, tegen haar zei dat ik het boekje niet wilde maar haar het geld wel wilde aanbieden kreeg ik toch een antwoord dat mij meer vertelde dan duizend boekdelen bij elkaar.
"Nee mijnheer, dan neem ik uw geld niet aan!"
Ik wist niet wat me overkwam. Al dan wel met een goede intentie, had ik dit kleine maar trotse meisje uitgemaakt voor een bedelaar, terwijl ze niet anders doet dan keihard werken om haar familie te helpen.
Enigszins beschaamd door mijn fout, begreep ik dat ik toch eerst het hart van deze meid moest winnen. Ik zei:
"Lieve meid, ik zou het boekje graag van je aannemen maar ik heb het boekje al. Dan zou het toch een zonde en verspilling zijn? Wat vind je ervan als ik jou het geld geef zodat jij straks iemand anders ermee blij kan maken om er een gratis te geven? Dan heb ik een goede daad verricht en jij ook?"
Na een moment van reflectie vond ze mijn voorstel goed en nam ze het geld toch aan. Tevreden dat ik haar heb kunnen helpen zonder haar te kwetsen, ging ik met een voldaan gevoel naar huis.
Enkele dagen later liep ik in de middag weer door een drukke straat van Istanbul toen ik toevallig toehoorder werd van een "interessant" gesprek tussen een BMW-eigenaar en een parkeerwachter. De eigenaar van de peperdure glimmende BMW vroeg de parkeerwachter hoeveel het kost om te parkeren. Toen de parkeerwachter vervolgens daarop antwoordde dat er verschillende tarieven zijn vroeg hij wat het allergoedkoopste tarief is. Een paar meter verderop liep ik langs een jongetje van misschien nog net 8, die zittend op de grond en half leunend tegen de muur, in de bakkende middagzon kauwgom probeerde de verkopen aan voorbijgangers.
Het beeld van deze kinderen veroorzaakt elke keer weer een steek in mijn hart. Horen deze kinderen niet te spelen en genieten van hun jeugd? Wat doen ze hier op straat in de hitte? Wat gebeurt er later met deze kinderen?
Dit alles doet mij uiteindelijk afvragen wie er nou daadwerkelijk rijk of arm is ; Het kleine arme meisje of de rijke BMW eigenaar?
Het oordeel is aan u…
Istanbul, dat soms een megametropool is, maar soms ook meer weg heeft van een uit de kluiten gegroeid dorp, is een stad waar letterlijk alle tegenstellingen naast elkaar te beleven zijn.
Met modern en ouderwets, rijk en arm, druk en stil, snel en langzaam pal naast elkaar is Istanbul een stad waar alles te vinden en te beleven is.
Elk weekend, wanneer ik weer een dag lang door de straten van Istanbul dwaal om iets meer van het echte Istanbul te proeven, komen de straten tot leven en alleen het straatbeeld zegt al boekdelen. Een bejaarde man die met een stapel posters om zijn nek zijn brood probeert te verdienen door gekleurde fotoposters van Mekka en Medina te verkopen terwijl een andere man die zittend op zijn antieke motor half leunend tegen de muur, nagelknippers aan de man probeert te brengen. Even verder komt een man naar mij toegelopen die mij pleisters aanbiedt.
Elke ochtend, wanneer ik met de boot aankom op Eminönü, zie ik steeds weer dezelfde man die zakdoekjes probeert te verkopen aan de net aangekomen forenzen. Mensen die allemaal, op hun eigen bescheiden manier, hun brood proberen te verdienen. Toch, kan ik me niet ervan weerhouden om mij deze vraag te stellen : Wat verdienen deze mensen? Hoe kan je rondkomen van posters en pleisters? Dit is waarschijnlijk de harde realiteit..
Enkele dagen geleden, toen ik in de wijk Eyüp van Istanbul aan het rondlopen was met Detlev, kwamen we een klein meisje van misschien nog net 11-12 tegen, dat aan voorbijgangers een boekje met gebeden probeerde te verkopen. Toen we haar naderden vroeg ze ons bijna op een smekende toon of wij ook een boekje wilden kopen en dat ze het geld hard nodig had voor haar familie. Ik, zeker van het feit dat ik het boekje echt niet kon gebruiken, kon het toch niet over mijn hart laten gaan om deze arme meid niet te helpen. Toen ik, toch enigszins onder invloed van mijn westerse mentaliteit, tegen haar zei dat ik het boekje niet wilde maar haar het geld wel wilde aanbieden kreeg ik toch een antwoord dat mij meer vertelde dan duizend boekdelen bij elkaar.
"Nee mijnheer, dan neem ik uw geld niet aan!"
Ik wist niet wat me overkwam. Al dan wel met een goede intentie, had ik dit kleine maar trotse meisje uitgemaakt voor een bedelaar, terwijl ze niet anders doet dan keihard werken om haar familie te helpen.
Enigszins beschaamd door mijn fout, begreep ik dat ik toch eerst het hart van deze meid moest winnen. Ik zei:
"Lieve meid, ik zou het boekje graag van je aannemen maar ik heb het boekje al. Dan zou het toch een zonde en verspilling zijn? Wat vind je ervan als ik jou het geld geef zodat jij straks iemand anders ermee blij kan maken om er een gratis te geven? Dan heb ik een goede daad verricht en jij ook?"
Na een moment van reflectie vond ze mijn voorstel goed en nam ze het geld toch aan. Tevreden dat ik haar heb kunnen helpen zonder haar te kwetsen, ging ik met een voldaan gevoel naar huis.
Enkele dagen later liep ik in de middag weer door een drukke straat van Istanbul toen ik toevallig toehoorder werd van een "interessant" gesprek tussen een BMW-eigenaar en een parkeerwachter. De eigenaar van de peperdure glimmende BMW vroeg de parkeerwachter hoeveel het kost om te parkeren. Toen de parkeerwachter vervolgens daarop antwoordde dat er verschillende tarieven zijn vroeg hij wat het allergoedkoopste tarief is. Een paar meter verderop liep ik langs een jongetje van misschien nog net 8, die zittend op de grond en half leunend tegen de muur, in de bakkende middagzon kauwgom probeerde de verkopen aan voorbijgangers.
Het beeld van deze kinderen veroorzaakt elke keer weer een steek in mijn hart. Horen deze kinderen niet te spelen en genieten van hun jeugd? Wat doen ze hier op straat in de hitte? Wat gebeurt er later met deze kinderen?
Dit alles doet mij uiteindelijk afvragen wie er nou daadwerkelijk rijk of arm is ; Het kleine arme meisje of de rijke BMW eigenaar?
Het oordeel is aan u…
18 Haziran 2007 Pazartesi
Museum voor Turkse en Islamitische Kunst
De dagen in Istanbul vliegen voorbij. Ik kan bijna niet geloven dat ik hier al ondertussen een halve maand zit. Naar mijn gevoel is het net gisteren dat ik hier ben gekomen. Maar ja, van de andere kant is het ook niet zo verwonderlijk nu ik al een tweede keer gewoon heb gewerkt in het weekend. Nou ja ,”werken” ? Het was eerder het niet kunnen uitslapen J Maar uiteindelijk heb ik toch een leuk weekend gehad.
Eergisteren is de grote baas, Prof. Sezgin, weer gearriveerd uit Frankfurt om polshoogte te nemen van de ontwikkelingen. Na een paar uur vertrok hij naar de Süleymaniye bibliotheek samen met Abdurrahman, die daar samen met Prof. Sezgin de laatste versie van zijn vertaling van de catalogus zou doornemen. Ik bleef samen met mijn collega Detlev en onze secretaresse achter. Aangezien iedereen weg was en er verder weinig te doen was hebben we besloten om met z’n drieën het Museum voor Turkse en Islamitische Kunst te bezoeken. Onze beveiliging pleegde even wat telefoontjes en we waren meteen welkom bij het museum, gratis uiteraard :)
Turk Islam Eserleri Müzesi
Het “Türk-Islam Eserleri Müzesi” is een mooi museum met een bijzonder rijke collectie aan voorwerpen uit alle periodes en uithoeken van de Islamitische wereld. Zo zijn er grafstenen, mijlpalen, munten, tapijten, kandelaars, schrijfgerei, astrolabia (astronomisch instrument), kalligrafie, keramiek, houtwerk, manuscripten, juwelen dus kortom van alles en nog wat.
Wat wel jammer is, is dat de engelse teksten op de infobordjes stikken van de spelfouten.
Een van de meest indrukwekkende en interessante voorwerpen in het museum is de deur van de Ulu Camii in Cizre (de Grote Moskee van Jazira). Deze deur is versierd met Islamitische geometrische patronen gemaakt van bronzen platen, Islamitische kalligrafie en heeft deurkloppers in de vorm van een draak, wat een typische kenmerk is voor de Zangidische periode. De draken illustreren de Zangidische ideeën over magie en bovennatuurlijke symboliek in de wereld. De deur is als een voorzorgsmaatregel van zijn oorspronkelijke plek verwijderd en in het museum geplaatst nadat één van de deurkloppers gestolen werd in de jaren 60. Enige tijd later werden ze teruggevonden in de David collectie in Kopenhagen.
Eergisteren is de grote baas, Prof. Sezgin, weer gearriveerd uit Frankfurt om polshoogte te nemen van de ontwikkelingen. Na een paar uur vertrok hij naar de Süleymaniye bibliotheek samen met Abdurrahman, die daar samen met Prof. Sezgin de laatste versie van zijn vertaling van de catalogus zou doornemen. Ik bleef samen met mijn collega Detlev en onze secretaresse achter. Aangezien iedereen weg was en er verder weinig te doen was hebben we besloten om met z’n drieën het Museum voor Turkse en Islamitische Kunst te bezoeken. Onze beveiliging pleegde even wat telefoontjes en we waren meteen welkom bij het museum, gratis uiteraard :)
Turk Islam Eserleri Müzesi
Het “Türk-Islam Eserleri Müzesi” is een mooi museum met een bijzonder rijke collectie aan voorwerpen uit alle periodes en uithoeken van de Islamitische wereld. Zo zijn er grafstenen, mijlpalen, munten, tapijten, kandelaars, schrijfgerei, astrolabia (astronomisch instrument), kalligrafie, keramiek, houtwerk, manuscripten, juwelen dus kortom van alles en nog wat.
Wat wel jammer is, is dat de engelse teksten op de infobordjes stikken van de spelfouten.
Een van de meest indrukwekkende en interessante voorwerpen in het museum is de deur van de Ulu Camii in Cizre (de Grote Moskee van Jazira). Deze deur is versierd met Islamitische geometrische patronen gemaakt van bronzen platen, Islamitische kalligrafie en heeft deurkloppers in de vorm van een draak, wat een typische kenmerk is voor de Zangidische periode. De draken illustreren de Zangidische ideeën over magie en bovennatuurlijke symboliek in de wereld. De deur is als een voorzorgsmaatregel van zijn oorspronkelijke plek verwijderd en in het museum geplaatst nadat één van de deurkloppers gestolen werd in de jaren 60. Enige tijd later werden ze teruggevonden in de David collectie in Kopenhagen.
Wat zo bijzonder is aan deze deur is dat het heel erg veel lijkt op een deur dat beschreven is door de beroemde middeleeuwse ingenieur al-Jazari (13e eeuw) in zijn werk dat vrij vertaald “Het boek over de kennis van ingenieuze mechanische apparaten” heet.
In het voorwoord van zijn werk vertelt hij dat hij in dienst was van de Artukidische prins ( en eerder van diens broer en vader) en dat deze hem op een dag vroeg om een werk te schrijven waarin hij in grote detail de verscheidene soorten klokken, feestmachines, deurvergrendelingen en waterpompen beschrijft die hij voor hem heeft gemaakt, zodat al deze machines niet verloren gaan.
Ook beschrijft hij ergens in zijn werk een deur die had gemaakt voor het Arturkidische paleis van zijn beschermheer en laat aan de had van begeleidende tekeningen zien hoe de deur eruit zag, inclusief de deurkloppers.
Alhoewel er toch enige verschillen zijn tussen het manuscript en de echt deur, zijn de grote overeenkomsten toch duidelijk te zien. Zo zie je bijvoorbeeld dat in het manuscript de draken naar elkaar toe kijken terwijl de draken op de foto van elkaar af kijken. Naast deze deurkloppers zijn er ook andere deurkloppers bewaard gebleven die min of meer dezelfde vorm hebben maar toch anders zijn. Een voorbeeld hiervan is te zien in het museum voor Islamitische kunst in het Pergamon museum in Berlijn.
Zie volgende link voor het model in Berlijn :
Het is misschien interessant om te weten dat de universiteitsbibliotheek van Leiden één van de +/- 15 manuscripten in de wereld bezit. Jammer genoeg zijn de tekeningen in dit manuscript iets minder gedetailleerd omdat het een later kopie is (Een kopie van een kopie van een kopie dus. Elke keer dat een manuscript werd gekopieerd, ging er waardevolle detail informatie verloren) . De beste en oudste kopie van het manuscript bevindt zich nog altijd in het Topkapi Museum.
Hoe één deur geschiedenis, kunst, wiskunde, literatuur, wetenschap, ambacht, kunstroof en illegale kunsthandel, magie en symboliek met elkaar kan verbinden. Fascinerend niet waar?
Meer informatie is te vinden op de volgende link:
http://www.transoxiana.org/Eran/Articles/bilici.html
http://www.transoxiana.org/Eran/Articles/bilici.html
16 Haziran 2007 Cumartesi
Pendelen tussen Azïe en Europa
Het nieuwste nieuwtje van mijn verblijf in Istanbul is dat ik sinds gisteren niet meer in het gasthuis in de wijk Eyup zit,maar aan de Azië kant in Baglarbasi, 5-10 minuten (OV) verwijderd vanÜsküdar.
Alhoewel ik het in Eyüp toch wel leuk vond, was het daar toch wat comfort toch minder omdat de "gastkamer" grensde aan een koranschool waar 30-40 koters van 13-14 verblijven. Ze waren superlief (ze streken zelfs onze hemden voor ons) en gastvrij maar ze maakten soms wel gigantisch veel herrie beginnend om 5 uur in de ochtend:) Ach ja, met al die puberale energie, kon ik het ze ook niet echt kwalijk nemen. Uiteindelijk sliep ik maar gemiddeld 5-6 uur per dag.
[ Het is wel extreem bewonderenswaardig dat deze koters binnen twee jaar de hele Koran, 600 paginas, letter voor letter uit hun hoofd leren en zodoende een "Hafiz" worden.]
De directeur van het museum, waar ik al eerder wat over heb geschreven heeft, via zijn magische netwerk, een nieuw verblijfsplek voor ons geregeld.
Sinds gisteren zit we in een hypermodern instituut voor Islamitische Studies in Baglarbasi. Officieel heet het ISAM oftewel Islami Arastirmalar Merkezi (Centre for Islamic Studies). Onderzoekers uit heel Turkije en van over de hele wereld komen hier, vooral in de zomermaanden, onderzoek doen. De bibliotheek is op dit gebied de beste van Turkije en de afgelopen jaren is de collectie verrijkt met de verzamelingen van heel veel beroemde onderzoekers en schrijvers.
Het complex ziet qua voorzieningen echt supermodern, heeft een gasthuis met tientallen kamers die zich kunnen meten met een 3 sterren hotel, eigen douche, air conditioning, draadloos internet. Verder is tussen de 3 gebouwen in een soort park aangelegd met vijver. Midden in het vijfer is er een klein eilandje met een tafel en stoelen waar je in de avonduren heerlijk kunt zitten met je laptop of boeken en genieten van al het groen om je heen.
Dit is echt de ideale plek om onderzoek te doen. Bovendien heb ik vandaag ook nog gemerkt dat ze alle boeken dat ik nodig kan hebben voor het museum project (alle 1200 publicaties/boeken van Fuat Sezgin, de oprichter van het museum) gewoon in hun collectie hebben. Dat is heel bijzonder omdat die boeken maar in een oplage van 50 zijn gedrukt. SUPER DUS!!
Website: http://www.isam.org.tr/
Behalve het bovengenoemde is er iets anders dat mijn "Istanbul Experience" een stuk bijzonderder heeft gemaakt. Het is namelijk zo dat, omdat ik nu aan de Azië kant zit van Istabul, ik elke dag de pendelboot moet nemen tussen Üsküdar en Eminönü. Vanaf daar is het lopend 10 minuten naar het museum.
Ik pendel dus elke dag tussen Azië en Europa de bosporus over. Het is echt een bijzondere ervaring en een fantastisch gevoel, om elke ochtend de mooiste zeestraat van de wereld over te varen en van het uitzicht te genieten terwijl je de meeuwen hoort schreeuwen en de zee hoort golven. Er is de mogelijkheid om binnen of buiten te zitten en eventueel een sapje of warm kopje thee te kopen. De overtocht duurt 15 minuten wat mij bijna een gevoel geeft dat het te kort is :)
Het is wel gek om te beseffen dat ik elke dag op een "zeebrug" tussen Azië en Europa zit te pendelen om vervolgens te werken aan een project waar ik een "historische brug" probeer te slaan tussen Azië en Europa...
Ik kan de symboliek ervan wel waarderen :)
Alhoewel ik het in Eyüp toch wel leuk vond, was het daar toch wat comfort toch minder omdat de "gastkamer" grensde aan een koranschool waar 30-40 koters van 13-14 verblijven. Ze waren superlief (ze streken zelfs onze hemden voor ons) en gastvrij maar ze maakten soms wel gigantisch veel herrie beginnend om 5 uur in de ochtend:) Ach ja, met al die puberale energie, kon ik het ze ook niet echt kwalijk nemen. Uiteindelijk sliep ik maar gemiddeld 5-6 uur per dag.
[ Het is wel extreem bewonderenswaardig dat deze koters binnen twee jaar de hele Koran, 600 paginas, letter voor letter uit hun hoofd leren en zodoende een "Hafiz" worden.]
De directeur van het museum, waar ik al eerder wat over heb geschreven heeft, via zijn magische netwerk, een nieuw verblijfsplek voor ons geregeld.
Sinds gisteren zit we in een hypermodern instituut voor Islamitische Studies in Baglarbasi. Officieel heet het ISAM oftewel Islami Arastirmalar Merkezi (Centre for Islamic Studies). Onderzoekers uit heel Turkije en van over de hele wereld komen hier, vooral in de zomermaanden, onderzoek doen. De bibliotheek is op dit gebied de beste van Turkije en de afgelopen jaren is de collectie verrijkt met de verzamelingen van heel veel beroemde onderzoekers en schrijvers.
Het complex ziet qua voorzieningen echt supermodern, heeft een gasthuis met tientallen kamers die zich kunnen meten met een 3 sterren hotel, eigen douche, air conditioning, draadloos internet. Verder is tussen de 3 gebouwen in een soort park aangelegd met vijver. Midden in het vijfer is er een klein eilandje met een tafel en stoelen waar je in de avonduren heerlijk kunt zitten met je laptop of boeken en genieten van al het groen om je heen.
Dit is echt de ideale plek om onderzoek te doen. Bovendien heb ik vandaag ook nog gemerkt dat ze alle boeken dat ik nodig kan hebben voor het museum project (alle 1200 publicaties/boeken van Fuat Sezgin, de oprichter van het museum) gewoon in hun collectie hebben. Dat is heel bijzonder omdat die boeken maar in een oplage van 50 zijn gedrukt. SUPER DUS!!
Website: http://www.isam.org.tr/
Behalve het bovengenoemde is er iets anders dat mijn "Istanbul Experience" een stuk bijzonderder heeft gemaakt. Het is namelijk zo dat, omdat ik nu aan de Azië kant zit van Istabul, ik elke dag de pendelboot moet nemen tussen Üsküdar en Eminönü. Vanaf daar is het lopend 10 minuten naar het museum.
Ik pendel dus elke dag tussen Azië en Europa de bosporus over. Het is echt een bijzondere ervaring en een fantastisch gevoel, om elke ochtend de mooiste zeestraat van de wereld over te varen en van het uitzicht te genieten terwijl je de meeuwen hoort schreeuwen en de zee hoort golven. Er is de mogelijkheid om binnen of buiten te zitten en eventueel een sapje of warm kopje thee te kopen. De overtocht duurt 15 minuten wat mij bijna een gevoel geeft dat het te kort is :)
Het is wel gek om te beseffen dat ik elke dag op een "zeebrug" tussen Azië en Europa zit te pendelen om vervolgens te werken aan een project waar ik een "historische brug" probeer te slaan tussen Azië en Europa...
Ik kan de symboliek ervan wel waarderen :)
15 Haziran 2007 Cuma
Mijn Collega Detlev
Al eerder had ik jullie iets verteld over mijn collega Detlev (46, uit Duitsland) waarmee ik een kamer deel. Deze "jonge" geest met een onuitputtelijke (levens)wijsheid is een ware lopende encyclopedie wiens gezelschap mij veel heeft geleerd.
Op een gegeven moment begon ik me toch af te vragen waar deze levenswijsheid nou vandaan komt en dus vroeg ik hem of ik zijn CV mocht inzien (dat hij had meegenomen voor het afhandelen van zijn contract bij TUBITAK).
Toen ik zijn CV zag vielen mijn ogen bijna eruit. Mijn weledelgeleerde collega, reis- en kamergenoot blijkt drievoudig summa cum laude afgestudeerd te zijn in economie, arabistiek, geschiedenis en filosofie. Gepromoveerd in Arabische Filosofie (summa cum laude!!), spreekt frans, duits, engels, arabisch en een beetje Turks en heeft zowat de halve wereld afgereisd. Hij heeft ook een hele lijst exposities georganiseerd over de meest uiteenlopende interessante onderwerpen.
Mijn vraag waar al die wijsheid nou vandaan komt is inmiddels beantwoord, maar of het nou goed is geweest voor mijn ego.. tja dat is een ander verhaal..
mann wat voel ik me dommmm :)
Op een gegeven moment begon ik me toch af te vragen waar deze levenswijsheid nou vandaan komt en dus vroeg ik hem of ik zijn CV mocht inzien (dat hij had meegenomen voor het afhandelen van zijn contract bij TUBITAK).
Toen ik zijn CV zag vielen mijn ogen bijna eruit. Mijn weledelgeleerde collega, reis- en kamergenoot blijkt drievoudig summa cum laude afgestudeerd te zijn in economie, arabistiek, geschiedenis en filosofie. Gepromoveerd in Arabische Filosofie (summa cum laude!!), spreekt frans, duits, engels, arabisch en een beetje Turks en heeft zowat de halve wereld afgereisd. Hij heeft ook een hele lijst exposities georganiseerd over de meest uiteenlopende interessante onderwerpen.
Mijn vraag waar al die wijsheid nou vandaan komt is inmiddels beantwoord, maar of het nou goed is geweest voor mijn ego.. tja dat is een ander verhaal..
mann wat voel ik me dommmm :)
14 Haziran 2007 Perşembe
Het openbaar vervoer van Istanbul
Dat het openbaar vervoer in Istanbul goed is geregeld weten jullie inmiddels al. Maar over hoe het nou is om gebruik te maken van het openbaar vervoer, wat een verhaal op zich is, heb ik nog weinig verteld.
Het bijkomend nadeel van een goed geregeld (en goedkoop) openbaar vervoer is natuurlijk dat mensen er masaal gebruik van maken. Vooral gedurende de spitstijden kent het OV een ,naar Nederlandse maatstaven gigantische, drukte.
In de ochtend, lukt het pas bij de 2e of de 3e bus om überhaupt in te stappen, omdat de andere bussen als dozen ingeblikte sardientjes voorbij rijden. En éénmaal aanboord kan je je meestal nauwelijks bewegen en ben je letterlijk omgeven door een grote massa menselijke airbags. Ach, je zit tenminste veilig niet waar? :)
Een ander interessant fenomeen in Turkse bussen is dat wanneer mensen door de drukte gedwongen zijn zich via de achterdeur bij de "sardientjes" bij te voegen, het natuurlijk onmogelijk is het AKBIL sleutelhangertje tegen het apparaat te houden. Dus verandert het individueel reizen tot een maatschappelijk project omdat elk persoon die instapt op de arm van zij medepassagier tikt en vraagt of hij/zij of je zijn/haar sleutelhangertje wil doorgeven. Dus wordt het sleutelhangertje van passagier tot passagier doorgegeven tot het apparaat helemaal voorin de bus en weer terug. En dit gaat maar door totdat je ergens uitstapt.
In het begin is het behoorlijk grappig maar maar na de 45 ste keer is het behoorlijk irritant :)))
Daarom heb ik inmiddels al een truukje gevonden om niet aan dit fenomeen te participeren : "Door gewoon met de éné hand jezelf vast te houden aan de grip ( aan het plafond) en met de andere hand mijn mobiel in mijn handen te houden en gewoon doen alsof je een sms schrijft. ;)
Gelukkig heb je dit probleem in de tram niet, maar mocht je een dolmus (een soort busje) nemen, dan kan het probleem op een gegeven moment rekenkundig behoorlijk complex worden omdat er dan gewoon contant wordt betaald en je van verschillende medepassagiers moet onthouden hoeveel geld ze hebben gegeven en waar ze naar toe moesten :)
12 Haziran 2007 Salı
Werkdag in Istanbul: De Anatomie
Voor diegenen onder ons die zich echt afvragen wat ik nou op een gemiddelde werkdag uitspook zal ik nu even mijn werkdag vandaag ontleden :)
Ik stond om 7 uur op, even snel douchen, even ontbijten in de kantine van het gasthuis waar ik nu verblijf en dan rond 8 uur vertrokken. Vervolgens even 50 meter gelopen naar de bushalte, de bus 99A genomen naar Eminönü, uitstappen bij Eminönü, vervolgens 15 minuten gelopen naar het museum.
Rond 8:45 kwam ik bij het museum aan. Om 9 uur begonnen met werken. Samen met mijn andere collega Abdurrahman hebben we uren lang de nieuwe Turkse vertaling van de 5 delige catalogus van het museum doorgenomen op fouten, omdat het vrijdag al naar de drukkerij moet. Ik had al de nacht daarvoor deel II over astronomie gedeeltelijk doorgenomen en een aantal fouten eruit gehaald. Tussendoor kwam er ook een delegatie van de gemeente Istanbul langs die we nog even moesten rondleiden door het depot om de collectie enigzins toe te lichten.
Rond 12:30 tot 13:30 was het lunch. Een bezorger kwam eten brengen.
Na de luchpauze kwam er een nieuwe collega langs. Zij heeft voorheen bij het archeologisch museum in Istanbul gewerkt en komt nu tijdelijk bij ons werken. Ze lijkt me sympathieke en aardige vrouw met een ontzettend groot netwerk in Istanbul. Toen ik zei dat ik graag zoveel mogelijk musea wil bezoeken en mensen wil ontmoeten in Istanbul begon ze al meteen rond te bellen bij andere musea om bezoekjes en kennismakingen te regelen. Kortom ze is een leuke en welkome aanvulling bij onze staf.
Rond 18 uur heb ik samen met Detlev het museum verlaten en zijn we richting Sultanahmet gelopen. Daar hebben we eerst de Blauwe Moskee bezocht omdat Detlev die nog niet had gezien en graag van binnen wilde zien. Na een kort bezoek zijn we naar een oude bazaar gelopen in de buurt ge lopen en een terrasje gepakt. Daar hebben we genoten van een kopje appelthee met mooi muziek erbij. Vervolgens hadden we honger dus zijn we naar een restaurant in de buurt gegaan waar ze life "rietfluit" muziek hebben bijgaand een voorstelling van een wervelende derwish.
Het was met één enkel woord HEERLIJK. De voorstelling was leuk maar vooral van het geluid van een ruitfluit kom ik helemaal tot rust. We hebben daar zeker voor een uur zitten luisteren naar het rietfluitconcert. Tegen het einde hebben we ons moment daar afgesloten met een kopje turkse thee om vervolgens naar huis te gaan.
We zijn naar de tramhalte op Sultanahmet gelopen, de Tram naar Eminönü genomen. Daar uitstappen en even lopen naar de bussen. Bus 99A naar Eyup om vervolgens enkele tientallen minuten later op Eyup uit te stappen. Daar hebben we nog even in een "boekentent" ( soort boekenbeurs) zitten neuzen in afgeprijsde boeken en vervolgens voor een laatste keer een terrasje gepakt voor een laatste "good night" cappucino.
En nu zit ik lekker op mijn kamer :)
De enige variatie van vandaag met de rest van mijn dagen is dat vandaag niet naar mijn favoriete zoetwaren zaak "Özsüt"ben gegaan op Sultanahmet. Ze hebben daar echt heerlijke zoetwaren en ECHTE cappucino. Duur, maar je krijgt er ook wat voor terug!!
Het mooiste is dat ze een heel mooi terras hebben waar je kan genieten van een uitzicht over de Bosporus, de Blauwe Moskee, de Ayasofya en het Topkapi Paleis. Ik ben helemaal verslaafd aan "Firinda Sütlaç" oftewel Rijstpudding dat een beetje aangebrand is in de oven. Hemels!!!
Werken in Istanbul is ook zooooooo STRESVOLL ( NOTTTTTTTTT) ;)
Ik stond om 7 uur op, even snel douchen, even ontbijten in de kantine van het gasthuis waar ik nu verblijf en dan rond 8 uur vertrokken. Vervolgens even 50 meter gelopen naar de bushalte, de bus 99A genomen naar Eminönü, uitstappen bij Eminönü, vervolgens 15 minuten gelopen naar het museum.
Rond 8:45 kwam ik bij het museum aan. Om 9 uur begonnen met werken. Samen met mijn andere collega Abdurrahman hebben we uren lang de nieuwe Turkse vertaling van de 5 delige catalogus van het museum doorgenomen op fouten, omdat het vrijdag al naar de drukkerij moet. Ik had al de nacht daarvoor deel II over astronomie gedeeltelijk doorgenomen en een aantal fouten eruit gehaald. Tussendoor kwam er ook een delegatie van de gemeente Istanbul langs die we nog even moesten rondleiden door het depot om de collectie enigzins toe te lichten.
Rond 12:30 tot 13:30 was het lunch. Een bezorger kwam eten brengen.
Na de luchpauze kwam er een nieuwe collega langs. Zij heeft voorheen bij het archeologisch museum in Istanbul gewerkt en komt nu tijdelijk bij ons werken. Ze lijkt me sympathieke en aardige vrouw met een ontzettend groot netwerk in Istanbul. Toen ik zei dat ik graag zoveel mogelijk musea wil bezoeken en mensen wil ontmoeten in Istanbul begon ze al meteen rond te bellen bij andere musea om bezoekjes en kennismakingen te regelen. Kortom ze is een leuke en welkome aanvulling bij onze staf.
Rond 18 uur heb ik samen met Detlev het museum verlaten en zijn we richting Sultanahmet gelopen. Daar hebben we eerst de Blauwe Moskee bezocht omdat Detlev die nog niet had gezien en graag van binnen wilde zien. Na een kort bezoek zijn we naar een oude bazaar gelopen in de buurt ge lopen en een terrasje gepakt. Daar hebben we genoten van een kopje appelthee met mooi muziek erbij. Vervolgens hadden we honger dus zijn we naar een restaurant in de buurt gegaan waar ze life "rietfluit" muziek hebben bijgaand een voorstelling van een wervelende derwish.
Het was met één enkel woord HEERLIJK. De voorstelling was leuk maar vooral van het geluid van een ruitfluit kom ik helemaal tot rust. We hebben daar zeker voor een uur zitten luisteren naar het rietfluitconcert. Tegen het einde hebben we ons moment daar afgesloten met een kopje turkse thee om vervolgens naar huis te gaan.
We zijn naar de tramhalte op Sultanahmet gelopen, de Tram naar Eminönü genomen. Daar uitstappen en even lopen naar de bussen. Bus 99A naar Eyup om vervolgens enkele tientallen minuten later op Eyup uit te stappen. Daar hebben we nog even in een "boekentent" ( soort boekenbeurs) zitten neuzen in afgeprijsde boeken en vervolgens voor een laatste keer een terrasje gepakt voor een laatste "good night" cappucino.
En nu zit ik lekker op mijn kamer :)
De enige variatie van vandaag met de rest van mijn dagen is dat vandaag niet naar mijn favoriete zoetwaren zaak "Özsüt"ben gegaan op Sultanahmet. Ze hebben daar echt heerlijke zoetwaren en ECHTE cappucino. Duur, maar je krijgt er ook wat voor terug!!
Het mooiste is dat ze een heel mooi terras hebben waar je kan genieten van een uitzicht over de Bosporus, de Blauwe Moskee, de Ayasofya en het Topkapi Paleis. Ik ben helemaal verslaafd aan "Firinda Sütlaç" oftewel Rijstpudding dat een beetje aangebrand is in de oven. Hemels!!!
Werken in Istanbul is ook zooooooo STRESVOLL ( NOTTTTTTTTT) ;)
Pearl Harbour: The Personal Edition
Sinds een week heb ik een behoorlijke slaaptekort ontwikkeld omdat ik dagelijks een persoonlijke Pearl Harbour aanval mee maak van squadrons van kamikaze muggen :) Door deze "sneak attacks" ben ik inmiddels langzamerhand aan het veranderen in een sterrenkaart. Wat vooral irritant is dat Detlev, de Duitser waarmee ik mijn kamer deel, totaal genegeerd wordt door die %^&$ muggen. Ik voel me gewoon gediscrimineerd..wat heeft hij nou wat ik niet heb of wat heeft hij niet wat ik wel hebb :) Grrrrrrrrrr
This means WAR!!!
11 Haziran 2007 Pazartesi
Gedicht : Een stad van gastvrijheid
Zie daarginds de Bosporus
Waar ik al dagen over staar
Een nauwe straat er tussen
Twee continenten tegen elkaar
De ene staat voor "Tolerantie"
Het andere voor "Gevaar"
Nu ik hier ben en heb gezien
Niets is minder waar!
Een kruispunt van culturen
Door de vele eeuwen heen
Istanbul werd de stad
Waar elke grens verdween
Zie daarginds de moskee
De synagoge of de kerk
Na eeuwen toch zo levend!
Bij elkaar en nog zo sterk!
Botsing van Beschavingen?
In Istanbul onbekend!
Een stad van gastvrijheid
Die de wereld nog niet kent!
Hüseyin Sen, 11-06-07
Waar ik al dagen over staar
Een nauwe straat er tussen
Twee continenten tegen elkaar
De ene staat voor "Tolerantie"
Het andere voor "Gevaar"
Nu ik hier ben en heb gezien
Niets is minder waar!
Een kruispunt van culturen
Door de vele eeuwen heen
Istanbul werd de stad
Waar elke grens verdween
Zie daarginds de moskee
De synagoge of de kerk
Na eeuwen toch zo levend!
Bij elkaar en nog zo sterk!
Botsing van Beschavingen?
In Istanbul onbekend!
Een stad van gastvrijheid
Die de wereld nog niet kent!
Hüseyin Sen, 11-06-07
ATE : Another Taxi Experience :)
De taxi's van Istanbul blijven een bron van avontuur voor mij. Ik denk dat je alleen al over wat je in de taxi's van Istanbul meemaakt boekdelen vol kunt schrijven. Ik heb vanochtend weer een ATE gehad.
Vanochtend toen we op de bushalte zaten te wachten op een taxi, stopte er één dus konden we die gelijk nemen. Het irritante altijd aan de taxi's hier is dat ze nooit briefjes van 50 YTL kunnen wisselen. Dus ik vroeg hem of hij terug had van 50, waarop hij antwoordde "Geef maar hier, ik wissel het wel onderweg". Ik dacht dat hij ergens onderweg ging stoppen en bij een winkel zou wisselen. Wist ik veel dat hij het letterlijk bedoelde!! Dus ergens halverwege in het drukke verkeer draaide hij zijn raam open en begon hij te schreeuwen en te zwaaien met het beriefje van 50 dat ik hem zonet had gegeven. De eerste taxichauffeur die voorbij kwam schudde zijn hoofd, de tweede taxi chaffeur zei "Het is al de tweede keer dat je het vraagt" op een geirriteerde toon en vervolgens bij de derde was het raak: een vrachtwagen die langskwam.
Ongelofelijk! Eenwildvreemde vrachtwagen! De bijrijder van de vrachtwagen draaide het raam open en nam het briefje aan. En geloof het of niet.. binnen enkele tellen floepte er een hand uit het raam met 2 briefjes van 20 en 1 van 10 YTL! Dit allemaal terwijl we gewoon reden met 50 km/uur ofzoiets. Ik stond gewoon met mijn mond open te kijken hoe deze transactie rijdend voltrok.
Istanbul.. De stad waar je je nooit zult vervelen !
Vanochtend toen we op de bushalte zaten te wachten op een taxi, stopte er één dus konden we die gelijk nemen. Het irritante altijd aan de taxi's hier is dat ze nooit briefjes van 50 YTL kunnen wisselen. Dus ik vroeg hem of hij terug had van 50, waarop hij antwoordde "Geef maar hier, ik wissel het wel onderweg". Ik dacht dat hij ergens onderweg ging stoppen en bij een winkel zou wisselen. Wist ik veel dat hij het letterlijk bedoelde!! Dus ergens halverwege in het drukke verkeer draaide hij zijn raam open en begon hij te schreeuwen en te zwaaien met het beriefje van 50 dat ik hem zonet had gegeven. De eerste taxichauffeur die voorbij kwam schudde zijn hoofd, de tweede taxi chaffeur zei "Het is al de tweede keer dat je het vraagt" op een geirriteerde toon en vervolgens bij de derde was het raak: een vrachtwagen die langskwam.
Ongelofelijk! Eenwildvreemde vrachtwagen! De bijrijder van de vrachtwagen draaide het raam open en nam het briefje aan. En geloof het of niet.. binnen enkele tellen floepte er een hand uit het raam met 2 briefjes van 20 en 1 van 10 YTL! Dit allemaal terwijl we gewoon reden met 50 km/uur ofzoiets. Ik stond gewoon met mijn mond open te kijken hoe deze transactie rijdend voltrok.
Istanbul.. De stad waar je je nooit zult vervelen !
10 Haziran 2007 Pazar
Het leven in Istanbul : De eerste 10 dagen
Het inmiddels alweer 10 dagen geleden dat ik naar Turkije ben gekomen en ik moet eerlijk zeggen dat het aardig begint te wennen. Je hoort wel vaker van mensen dat “alles went”. Nou ik geloof dat het werkelijk zo is.
Ik moet zeggen dat je als iemand uit Nederland zeker een omschakeling nodig hebt in Turkije qua tijdsbesef en andere zaken om echt te kunnen integreren in het leven hier.
Hier zijn enkele constateringen van mij omtrent het leven in Istanbul (in vergelijking met Nederland):
Calamiteiten
Het is verbazingwekkend om te zien hoe het leven hier doorgaat, ondanks dat er soms geen stromend water of elektriciteit is. Onlangs zat ik in de wijk Eyup in een internetcafé toen ineens de elektriciteit uitviel. De hoofd PC had gewoon een UPS (noodaccu) waardoor het gewoon bleef doorwerken en iedereen kon betalen. Toen ik weer buiten stond, zag ik dat het licht bij alle restaurants en winkels binnen enkele minuten gewoon weer aanging, omdat ze allemaal een noodgenerator hebben. In Nederland betekent een elektriciteitsuitval meestal meteen een chaos :)
Zo zie je maar weer : een te betrouwbare samenleving heeft als nadeel dat het hardst wordt getroffen bij calamiteiten.
Het Verkeer
Het Verkeer in Istanbul is van de ergste soort dat je kunt bedenken en zit soms muurvast. Wat eigenaardig is ,dat je ziet dat auto’s op een tweebaansweg kris kras door elkaar rijden, heel snel van baan veranderen, onaangekondigd invoegen. Daarom wordt , wanneer een auto van achter wordt genaderd, ook even éénmaal getoeterd zodat de voorligger op de andere rijstrook weet dat hij moet opletten en niet zomaar van baan moet veranderen. Het is echt verbazingwekkend hoe goed wordt gecommuniceerd met één enkel toeter. Het nadeel : onnodig veel lawaai :)
Het openbaar vervoer is in Istanbul erg goed geregeld en ze zijn nu zelfs bezig met een metro lijn onder de Bosporus door. De trams zijn modern en hebben airconditioning. Voor 6 YTL (3 Euro) kan je een soort sleutelhangertje kopen die je bijna overal kan laten opwaarderen. Bussen en trams hebben een apparaat bij de ingang waar je de AKBIL sleutelhanger tegenaan moet houden totdat je een piepje hoort. Een rit kost gemiddeld 1.25 YTL (0,63 Euro), waar voor de zelfde route een taxi ongeveer 10 YTL ( 5 Euro) kost.
Tijdsbesef
Tijd is een bijzonder relatief begrip in Turkije, zeker in Istanbul. Ik vermoed dat het voornamelijk te maken heeft met het verkeer, hoe gek het ook mag klinken. De drukte van het verkeer in Istanbul is bijzonder variabel en meestal heeft het geen zin om een specifieke tijd af te spreken omdat het je 9 van de 10 keer toch niet zal lukken om tijd aanwezig te zijn. Het is dan ook begrijpelijk dat het een gewoonte is geworden dat mensen een tijdstip niet heel nauw nemen bij gemaakte afspraken.
Het is altijd erg amusant om te zien hoe wij samen Detlev (de Duitser waarmee ik samenwerk en een kamer deel) altijd zitten te stressen in de ochtend om 9 uur aanwezig te zijn op werk om vervolgens erachter te komen dat wij de enige zijn die aanwezig zijn ( behalve de bewaking natuurlijk). De directeur komt meestal een half uur later en de secretaresse een uur later.
De hoofdarchitect die aan het museum werkt, maakt het regelmatig wel heel bont door zelfs een paar uur later of in de ergste gevallen een halve dag later te komen opdagen. Vorige week kwam, Victoria, een Spaanse “museum ontwerpster” bij ons op bezoek. Ze is door het architectuurbureau ingehuurd om het interieur van het museum te ontwerpen. Het was grappig om de verbijstering op haar gezicht te zien wanneer de hoofdarchitect weer eens 3 uur later kwam dan afgesproken. Iets wat zij absoluut niet kon begrijpen :)
Trouwens, over Victoria gesproken, wat is de wereld toch klein! Tijdens mijn rondreis door Andalusië in februari had ik in Granada, de Parque de Ciencias bezocht waar ze een kleine tentoonstelling hebben over de geschiedenis van wetenschap in Moors Spanje. Ik had me toen afgevraagd welk bedrijf het nou eigenlijk had ontworpen, ook omdat ze bezig waren met een nog groter project. Het blijkt dus dat het bedrijf van Victoria de tentoonstelling heeft ontworpen. Ze zei dat ze erg blij was mij te ontmoeten, omdat ze op zoek zijn naar “content-experts” en dat ik meer dan welkom ben als ik met ze wil samenwerken voor hun nieuwe tentoonstelling in Granada. Eerst maar dit succesvol afronden, maar ik zou het super leuk vinden om aan een tentoonstelling te werken in Granada. Sindsdien ik Andalusië heb bezocht ben ik gewoon betoverd door de schoonheid van die streek :)
Mijn Collegas
Even wat informatie over mijn collega’s: We zijn dus in totaal met vijf personen in het museum ( + 1 persoon permanente bewaking) . De directeur, de secretaresse en drie academici.
De directeur, Mr. Hayrullah, is historicus en een aardige man met een goed gevoel voor humor. Hij is erg behulpzaam en probeert al een hele week allemaal dingen voor ons te regelen terwijl de officiële status van het museum nog niet eens is geregeld, wat het extra moeilijk maakt voor hem. Maar aangezien het iemand is die overal wel “vriendjes” heeft zitten en ook heel goed weet hoe het systeem hier werkt, heeft hij altijd wel zijn methodes om dingen voor elkaar te krijgen, ondanks alle bureaucratie.
De secretaresse, Rukiye, 20 jaar, is erg lief en heeft als hobby koken (Waarschijnlijk ook omdat ze ervoor heeft gestudeerd) . Als ze even niks te doen heeft zit ze recepten te schrijven in haar receptenboek. En koken kan ze!!! Af en toe brengt ze eten voor ons mee dat ze zelf heeft gemaakt en het is met één woord verrukkelijk!
Abdurrahman, één van de drie academici in het museum, is 32 en gepromoveerd op het gebied van Islamitische Filosofie,kan heel goed Arabisch, heeft 5 jaar in Duitsland gewoond en spreekt goed Duits. Hij heeft de afgelopen maanden als een gek gewerkt om de 5 delige catalogus van het museum vanuit het Duits naar het Turks te vertalen, en dat alles binnen 4 maanden wat , gezien de omvang en de zware inhoud van de tekst, een voortreffelijke prestatie is. Hij is ook verantwoordelijk voor de vertaling van alle bordjes en posters die in het museum komen.
Detlev, mijn andere collega van 46, is ook gepromoveerd in Islamitische Filosofie en kan tevens ook Arabisch. Hij is tevens expert op het gebied van museums, tentoonstellingen en interculturele communicatie. Hij geeft les aan de universiteit van Bremen in het kader van een masterprogramma in “Cultural Sciences”. Hij is bijzonder aardig en zeer interessant gezelschap. Dankzij zijn interesses, studie en werk is hij een goudmijn van interessante informatie en ik zit daarom ook regelmatig notities te maken van de dingen die hij mij vertelt.
Zo vertelde hij mij onlangs dat het verhaal van de ontcijfering van de Egyptische Hiërogliefen toch anders is dan in de meeste boeken wordt verteld. In de officiële versie van het verhaal was het vooral de vondst van de beroemde ”steen van Rosetta” die ervoor zorgde dat de taal ontcijferd kon worden. Maar volgens hem, had de beroemde Duitse orientalist Hammer, die ergens in het midden van de 19e eeuw door verschillende Arabische landen reisde en in totaal 112 soorten alfabet had verzameld, in Egypte een manuscript gevonden van een zekere Ibn Washiya uit de 9e eeuw, waarin het alfabet van Hermes stond. Dit werk werd later naar het Engels vertaald en heeft een belangrijke rol gespeeld in de ontcijfering van de Egyptische Hiërogliefen.
Ik heb deze gegevens nog niet kunnen verifiëren maar gaat het zeker nog wel doen.
Een andere keer vertelde hij mij over een vondst dat werd gedaan aan de Duitse kust. Ergens voor de kust van Duitsland werd een grote hoeveelheid keramiek gevonden waarvan de curator had gezegd dat de motieven op de gevonden keramiek duidelijk Islamitisch zijn. Tot zijn verbazing zag hij dat, ondanks dit gegeven , later de borden die bij de keramiek werden geplaatst in het museum vermeldden dat het keramiek van Europese oorsprong betrof. Hij zegt dat hij het wel vaker meemaakt in Duitsland.
Voor de rest blijkt er een Nederlands Instituut Turkije te zijn in Istanbul in de Beyoglu district van Istanbul.
Ik vertaal even een stukje van de website:
“Opgericht in 1958 als het Nederlands Historisch-Archeologisch Instituut, is het NIT een onderzoekscentrum toegewijd aan de studie van de (historische) culturen en gemeenschappen van Anatolië en Turkije. Meer breed gezien, het instituut beoogt het ondersteunen van alle vakgebieden die gebaseerd zijn op Anatolië, Het Nabije Oosten en de Oost Mediterrane wereld. Het heeft een lange traditie van het uitvoeren van archeologische projecten. De architectuurgeschiedenis van de Ottomaanse periode is een tweede focus van onderzoek. Buiten dit alles, ondersteunt en bied faciliteiten aan voor onderzoek dat wordt uitgevoerd door Turkse en Nederlandse academici en instellingen en anderen”
Ze hebben ook 3 gastkamers voor onderzoekers en studenten die tijdelijk willen verblijven in Istanbul. Er is de mogelijkheid om tot 3 maanden gratis te verblijven in het gasthuis op voorwaarde dat je een bijdrage levert aan het instituut aan de hand van een te geven workshop, lezing of iets anders. Anders kost het studenten 50 euro per week wat heel goedkoop is voor een kamer met airconditioning, draadloos internet en elke dag schone lakens J Aanvragen moeten minimaal 3 maanden van te voren ingediend te worden.
Omdat het leek me wel leuk om “landgenoten” te ontmoeten heb ik een e-mail gestuurd en contact met ze opgenomen en meteen dezelfde dag een antwoord terug gehad. Ik ga binnenkort de directeur Dr. Fokke Gerritsen en onderzoeker Dr. Machiel Kiel persoonlijk ontmoeten. Dr. Kiel is gespecialiseerd in Ottomaanse geschiedenis en architectuur.
Ik moet zeggen dat je als iemand uit Nederland zeker een omschakeling nodig hebt in Turkije qua tijdsbesef en andere zaken om echt te kunnen integreren in het leven hier.
Hier zijn enkele constateringen van mij omtrent het leven in Istanbul (in vergelijking met Nederland):
Calamiteiten
Het is verbazingwekkend om te zien hoe het leven hier doorgaat, ondanks dat er soms geen stromend water of elektriciteit is. Onlangs zat ik in de wijk Eyup in een internetcafé toen ineens de elektriciteit uitviel. De hoofd PC had gewoon een UPS (noodaccu) waardoor het gewoon bleef doorwerken en iedereen kon betalen. Toen ik weer buiten stond, zag ik dat het licht bij alle restaurants en winkels binnen enkele minuten gewoon weer aanging, omdat ze allemaal een noodgenerator hebben. In Nederland betekent een elektriciteitsuitval meestal meteen een chaos :)
Zo zie je maar weer : een te betrouwbare samenleving heeft als nadeel dat het hardst wordt getroffen bij calamiteiten.
Het Verkeer
Het Verkeer in Istanbul is van de ergste soort dat je kunt bedenken en zit soms muurvast. Wat eigenaardig is ,dat je ziet dat auto’s op een tweebaansweg kris kras door elkaar rijden, heel snel van baan veranderen, onaangekondigd invoegen. Daarom wordt , wanneer een auto van achter wordt genaderd, ook even éénmaal getoeterd zodat de voorligger op de andere rijstrook weet dat hij moet opletten en niet zomaar van baan moet veranderen. Het is echt verbazingwekkend hoe goed wordt gecommuniceerd met één enkel toeter. Het nadeel : onnodig veel lawaai :)
Het openbaar vervoer is in Istanbul erg goed geregeld en ze zijn nu zelfs bezig met een metro lijn onder de Bosporus door. De trams zijn modern en hebben airconditioning. Voor 6 YTL (3 Euro) kan je een soort sleutelhangertje kopen die je bijna overal kan laten opwaarderen. Bussen en trams hebben een apparaat bij de ingang waar je de AKBIL sleutelhanger tegenaan moet houden totdat je een piepje hoort. Een rit kost gemiddeld 1.25 YTL (0,63 Euro), waar voor de zelfde route een taxi ongeveer 10 YTL ( 5 Euro) kost.
Tijdsbesef
Tijd is een bijzonder relatief begrip in Turkije, zeker in Istanbul. Ik vermoed dat het voornamelijk te maken heeft met het verkeer, hoe gek het ook mag klinken. De drukte van het verkeer in Istanbul is bijzonder variabel en meestal heeft het geen zin om een specifieke tijd af te spreken omdat het je 9 van de 10 keer toch niet zal lukken om tijd aanwezig te zijn. Het is dan ook begrijpelijk dat het een gewoonte is geworden dat mensen een tijdstip niet heel nauw nemen bij gemaakte afspraken.
Het is altijd erg amusant om te zien hoe wij samen Detlev (de Duitser waarmee ik samenwerk en een kamer deel) altijd zitten te stressen in de ochtend om 9 uur aanwezig te zijn op werk om vervolgens erachter te komen dat wij de enige zijn die aanwezig zijn ( behalve de bewaking natuurlijk). De directeur komt meestal een half uur later en de secretaresse een uur later.
De hoofdarchitect die aan het museum werkt, maakt het regelmatig wel heel bont door zelfs een paar uur later of in de ergste gevallen een halve dag later te komen opdagen. Vorige week kwam, Victoria, een Spaanse “museum ontwerpster” bij ons op bezoek. Ze is door het architectuurbureau ingehuurd om het interieur van het museum te ontwerpen. Het was grappig om de verbijstering op haar gezicht te zien wanneer de hoofdarchitect weer eens 3 uur later kwam dan afgesproken. Iets wat zij absoluut niet kon begrijpen :)
Trouwens, over Victoria gesproken, wat is de wereld toch klein! Tijdens mijn rondreis door Andalusië in februari had ik in Granada, de Parque de Ciencias bezocht waar ze een kleine tentoonstelling hebben over de geschiedenis van wetenschap in Moors Spanje. Ik had me toen afgevraagd welk bedrijf het nou eigenlijk had ontworpen, ook omdat ze bezig waren met een nog groter project. Het blijkt dus dat het bedrijf van Victoria de tentoonstelling heeft ontworpen. Ze zei dat ze erg blij was mij te ontmoeten, omdat ze op zoek zijn naar “content-experts” en dat ik meer dan welkom ben als ik met ze wil samenwerken voor hun nieuwe tentoonstelling in Granada. Eerst maar dit succesvol afronden, maar ik zou het super leuk vinden om aan een tentoonstelling te werken in Granada. Sindsdien ik Andalusië heb bezocht ben ik gewoon betoverd door de schoonheid van die streek :)
Mijn Collegas
Even wat informatie over mijn collega’s: We zijn dus in totaal met vijf personen in het museum ( + 1 persoon permanente bewaking) . De directeur, de secretaresse en drie academici.
De directeur, Mr. Hayrullah, is historicus en een aardige man met een goed gevoel voor humor. Hij is erg behulpzaam en probeert al een hele week allemaal dingen voor ons te regelen terwijl de officiële status van het museum nog niet eens is geregeld, wat het extra moeilijk maakt voor hem. Maar aangezien het iemand is die overal wel “vriendjes” heeft zitten en ook heel goed weet hoe het systeem hier werkt, heeft hij altijd wel zijn methodes om dingen voor elkaar te krijgen, ondanks alle bureaucratie.
De secretaresse, Rukiye, 20 jaar, is erg lief en heeft als hobby koken (Waarschijnlijk ook omdat ze ervoor heeft gestudeerd) . Als ze even niks te doen heeft zit ze recepten te schrijven in haar receptenboek. En koken kan ze!!! Af en toe brengt ze eten voor ons mee dat ze zelf heeft gemaakt en het is met één woord verrukkelijk!
Abdurrahman, één van de drie academici in het museum, is 32 en gepromoveerd op het gebied van Islamitische Filosofie,kan heel goed Arabisch, heeft 5 jaar in Duitsland gewoond en spreekt goed Duits. Hij heeft de afgelopen maanden als een gek gewerkt om de 5 delige catalogus van het museum vanuit het Duits naar het Turks te vertalen, en dat alles binnen 4 maanden wat , gezien de omvang en de zware inhoud van de tekst, een voortreffelijke prestatie is. Hij is ook verantwoordelijk voor de vertaling van alle bordjes en posters die in het museum komen.
Detlev, mijn andere collega van 46, is ook gepromoveerd in Islamitische Filosofie en kan tevens ook Arabisch. Hij is tevens expert op het gebied van museums, tentoonstellingen en interculturele communicatie. Hij geeft les aan de universiteit van Bremen in het kader van een masterprogramma in “Cultural Sciences”. Hij is bijzonder aardig en zeer interessant gezelschap. Dankzij zijn interesses, studie en werk is hij een goudmijn van interessante informatie en ik zit daarom ook regelmatig notities te maken van de dingen die hij mij vertelt.
Zo vertelde hij mij onlangs dat het verhaal van de ontcijfering van de Egyptische Hiërogliefen toch anders is dan in de meeste boeken wordt verteld. In de officiële versie van het verhaal was het vooral de vondst van de beroemde ”steen van Rosetta” die ervoor zorgde dat de taal ontcijferd kon worden. Maar volgens hem, had de beroemde Duitse orientalist Hammer, die ergens in het midden van de 19e eeuw door verschillende Arabische landen reisde en in totaal 112 soorten alfabet had verzameld, in Egypte een manuscript gevonden van een zekere Ibn Washiya uit de 9e eeuw, waarin het alfabet van Hermes stond. Dit werk werd later naar het Engels vertaald en heeft een belangrijke rol gespeeld in de ontcijfering van de Egyptische Hiërogliefen.
Ik heb deze gegevens nog niet kunnen verifiëren maar gaat het zeker nog wel doen.
Een andere keer vertelde hij mij over een vondst dat werd gedaan aan de Duitse kust. Ergens voor de kust van Duitsland werd een grote hoeveelheid keramiek gevonden waarvan de curator had gezegd dat de motieven op de gevonden keramiek duidelijk Islamitisch zijn. Tot zijn verbazing zag hij dat, ondanks dit gegeven , later de borden die bij de keramiek werden geplaatst in het museum vermeldden dat het keramiek van Europese oorsprong betrof. Hij zegt dat hij het wel vaker meemaakt in Duitsland.
Voor de rest blijkt er een Nederlands Instituut Turkije te zijn in Istanbul in de Beyoglu district van Istanbul.
Ik vertaal even een stukje van de website:
“Opgericht in 1958 als het Nederlands Historisch-Archeologisch Instituut, is het NIT een onderzoekscentrum toegewijd aan de studie van de (historische) culturen en gemeenschappen van Anatolië en Turkije. Meer breed gezien, het instituut beoogt het ondersteunen van alle vakgebieden die gebaseerd zijn op Anatolië, Het Nabije Oosten en de Oost Mediterrane wereld. Het heeft een lange traditie van het uitvoeren van archeologische projecten. De architectuurgeschiedenis van de Ottomaanse periode is een tweede focus van onderzoek. Buiten dit alles, ondersteunt en bied faciliteiten aan voor onderzoek dat wordt uitgevoerd door Turkse en Nederlandse academici en instellingen en anderen”
Ze hebben ook 3 gastkamers voor onderzoekers en studenten die tijdelijk willen verblijven in Istanbul. Er is de mogelijkheid om tot 3 maanden gratis te verblijven in het gasthuis op voorwaarde dat je een bijdrage levert aan het instituut aan de hand van een te geven workshop, lezing of iets anders. Anders kost het studenten 50 euro per week wat heel goedkoop is voor een kamer met airconditioning, draadloos internet en elke dag schone lakens J Aanvragen moeten minimaal 3 maanden van te voren ingediend te worden.
Omdat het leek me wel leuk om “landgenoten” te ontmoeten heb ik een e-mail gestuurd en contact met ze opgenomen en meteen dezelfde dag een antwoord terug gehad. Ik ga binnenkort de directeur Dr. Fokke Gerritsen en onderzoeker Dr. Machiel Kiel persoonlijk ontmoeten. Dr. Kiel is gespecialiseerd in Ottomaanse geschiedenis en architectuur.
Het begin van een avontuur
Het is alweer bijna een week geleden dat ik naar Turkije ben gekomen en ik kan nu wel zeggen dat ik in die ene week een jaar ouder ben geworden Na een probleemloze maar vermoeiende vlucht naar Ankara ( met 70 kg bagage waarvan 20 kg boeken en documentatie) heb ik me donderdag avond gevestigd in het gasthuis van de wetenschappelijke raad van Turkije. Ik, met mijn Nederlandse mentaliteit, had me voorgenomen om vrijdag effe mijn handtekening onder het contract te zetten en meteen door te vliegen naar Istanbul om daar lekker op mijn gemak 2 dagen uit te rusten in Istanbul om vervolgens maandag mijn werk te beginnen bij het museum. Jullie zullen ook begrijpen dat het niet bepaald ging zoals ik het gepland had. In de ochtend, bij personeelszaken, kreeg ik dus een stapel formulieren waar je echt "U" tegen zegt en werd een van de werknemers daar een halve dag vrij gegeven om speciaal de hele dag met mij mee te lopen om alle formaliteiten te regelen. Nou, dat was dus al geen goed teken voor wat zou komen. Na eerst minstens 20 keer een handtekening gezet te hebben begon mijn avontuur eerst met het laten maken van 16 pasfotos. Vervolgens moest er een turkse bankrekening geopend worden omdat ze geen geld kunnen storten op een nederlandse rekening. Dus dat moet ik zelf maar regelen. Vervolgens moest ik naar de gemeente om een nieuwe turkse ID kaart te halen omdat de mijne geen SOFI nummer heeft, wat recentelijk is ingevoerd in Turkije. Eenmaal bij de gemeente aangekomen blijkt de lift het niet te doen, dus 10 megatrappen omhoog en omlaag, twee keer, want na het trekken van een nummertje en ik maar andere zaken gaan regelen omdat ik maar slechts 200 wachtenden voor mij had. Dus ging ik naar het justitieel paleis om een "bewijs van goed gedrag te halen" en dan weer terug naar de gemeente..gelukkig hoefde ik nog maar 1.5 uur te wachten op mijn beurt. Wat mij alleen nog resteerde was een gezondheidsrapport halen, maar dat kon ik gellukig ook later in Istanbul doen. Vervolgens ging ik weer terug naar Personeelszaken en kreeg ik een pasje als werknemer van TUBITAK. Toen moest ik weer enkele tientallen handtekeningen zetten. Net wanneer ik dacht, lekker alles is voorbij, kreeg ik te horen dat ze mij de volgende ochtend al verwachtten bij het Museum in Istanbul omdat Prof. Sezgin, de grote baas uit Frankfurt ineens had besloten om niet maandag maar zaterdag te komen om alle instrumenten en replicas uit te pakken. De ochtend lukte niet maar in de middag maar met de vliegtuig naar Istanbul gegaan. Toen ik aankwam bij het hotel/gasthuis dat ze voor mij hadden geregeld bleken ze van niks te weten en bleek het veranderd te zijn naar een andere gasthuis. Dus kon ik weer de taxi nemen naar een totaal andere wijk van Istanbul. En dat kon niet omdat het verkeer totaal vastzat door de RED BULL airshow dat op dat moment aan de gang was over de bosporus, dus ben ik maar met koffers en al rechtstreeks naar het museum gegaan. Eenmaal aangekomen zag ik dat ze al de helft van de instrumenten hadden uitgepakt en kon ik meteen gaan meehelpen. Kortom, aan het einde van de dag was ik dus doodop. Zondag was de tweede ronde. Tot nu toe dus geen vrije dag gehad. Boven dit alles zit het museum sinds 2 dagen zonder electriciteit en daardoor zonder thee, koffie, telefoon, internet. Verder is alles maar ook alles nog "in constructie". Dit alles terwijl er 9 juli er een tijdelijke expositie klaar moet zijn voor een groot aantal internationale VIPS. Vandaag konden we volgens de directeur van het museum naar het restaurant van de Provincie Istanbul op 10 minuten loopafstand. Hij zou het geregeld hebben. Eenmaal daar aangekomen blijkt het natuurlijk niet zo te zijn. Ohh ohhh ohh İk ben benieuwd wat mij nog te wachten staat hier... Kortom, de wet van murphy heeft ons hier flink te pakken.. Maar toch, ondanks alle ellende, is het ontzettend leuk om hier te zijn..het museum is in een fantastisch eeuwenoud park rondom het Topkapi paleis met prachtige kastanje bomen en historische gebouwen. Het mooie weer en het prachtige uitzicht van de bosporus waar ik elke dag van mag genieten doet toch al mijn stress teniet.. Istanbul is en blijft voor mij de mooiste stad van de wereld!
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)