Na een maand..

Het is alweer meer dan een maand geleden dat ik iets heb geschreven dus het is echt tijd dat ik weer wat schrijf denk ik :)

DE VOOROPENING

De voor-opening waar we een maand keihard voor hebben gewerkt is inmiddels geweest en het is een stuk rustiger nu op het museum.

Twee dagen voor de opening van het museum kwamen de VIPS één voor één aan. Een dag voor de opening was er een speciale boottocht georganiseerd door de gemeente van Istanbul voor de gasten en uiteraard waren wij slaafjes ook uitgenodigd. De gemeente had een jacht gehuurd en er was er voor de twintigtal gasten aanboord live muziek en eten. De boot voerde langs de bosporus tot het begin van de zwarte zee en vaarde toen weer terug. Naar schatting duurde de tocht in totaal iets meer dan 4 uur.

De volgende dag was er tijdens de opening een hele horde van TV mensen die het allemaal op volgden. In de avond was er een diner georganiseerd in een heel sjiek villa, waar we weer met de boot naar toe vaarden. Tijdens het diner waren nog veel meer VIPS aanwezig waaronder de burgemeester van Istanbul, het hoofd van de academie voor de wetenschappen, het hoofd van de wetenschappelijke raad van Turkije enz enz. Tijdens het diner gaf premier Erdogan een video-speech over het belang van het museum en bedankte hij alle mensen die iets bijdragen en hebben bijgedragen aan dit museum.

Kortom allemaal bijzondere ervaringen, alhoewel ik moet zeggen dat dergelijke sjieke omgevingen met heel veel VIPS toch niet bepaalde fijnste plekjes zijn waar je je op je gemak kan voelen.

Voor de rest : de hitte, drukte, heuvels van Istanbul en hectiek op werk geeft mij nog veel stress, maar daar in tegen maak ik ook heel veel leuke dingen mee.

NIEUWE BUREN

Ik heb tijdens mijn verblijf hier heel veel leuke plekken ontdekt en interessante mensen ontmoet. Detlev, mijn duitse collega en Wilfred mijn Nederlandse collega zijn allemaal weg dus was een tijdje alleen maar heb in die periode weer mijn nieuwe buren leren kennen.

Het vreemde was dat ik lange tijd niemand in en uit zag lopen in het gasthuis. Het leek echt een spookhuis soms, maar een maand geleden ontmoette ik toevallig mijn buurvrouw die nog net uit het Verenigd Koninkrijk was gearriveerd. Ze heeft een Phd in psychologie en bovendien ook nog een professionele therapeut. Ze zeggen in Turkije wel eens "Met elke zorg, stuurt God een oplossing". Dus ik als ik het even niet meer zie zitten, komt zij tot mijn rescue :) Echt goed om zulke buren te hebben :) Bovendien is ze ook zo gek als een deur, dus we kunnen het erg goed vinden. Jammer dat ik over twee weken weg moet bij het gasthuis.

GASTEN UIT NEDERLAND

ik heb de afgelopen maand ook een behoorlijke hoeveelheid Nederlandse gasten gehad.

Mijn twee lieve zussen Zeliha en Hacer waren hier voor een week, daarna kwam Mehmet Tutuncu, een vriend van me uit Haarlem samen met twee andere Nederlandse belastingsinspecteurs op bezoek bij het museum. Hij was hier voor werk en had dus niet veel tijd om in Istanbul te blijven. Het interessante aan Mehmet Tutuncu is dat hij behalve belasting inspecteur ook een prominent onderzoeker is op het gebied van Ottomaanse Inscripties. Hij heeft nog recentelijk een boek gepubliceerd over alle Arabische en Ottomaanse inscripties die in Jerusalem te vinden zijn op gebouwen die tijdens de Ottomaanse regeer periode zijn gebouwd.

Vervolgens kwam Carolien op bezoek, een lieve meid uit arnhem die aan de kunstacademie studeert in Arnhem . Haar vader is kaptein en zou met de boot van Tuzla naar Spanje varen en Carolien vond het wel leuk om één keer in haar leven zo'n tocht te maken. Dus kwam ze naar Istanbul om een paar dagen iets van Istanbul te zien alvorens te vertrekken van Tuzla.

Verder kwamen Mesut en Bilal, twee van mijn beste vrienden uit Haarlem op bezoek. Mesut bleef 10 dagen in Istanbul, dus mijn heimwee was de afgelopen weken een stuk minder.

BIJEENKOMST IN KOCAELI

Net een dag voordat Mesut naar Nederland zou vertrekken werd ik door TUBITAK in Ankara gebeld of ik een bijeenkomst in Kocaeli, ongeveer een uur van Istanbul, wilde bijwonen. De gemeente van Kocaeli wil in een groot park , dat vroeger een papierfabriek is geweest, de grootste Science Center van Turkije opzetten. Ze hebben daarvoor experts ingehuurd van het Liberty Science Center in New Jersey, in de Verenigde Staten. I had Wayne Labar, hoofd van exhibities bij LSC al ontmoet tijdens een ander bijeenkomst in Istanbul. Hoe dan ook, uiteindelijk heb ik het aanbod dus geaccepteerd.

Toen ik bijna zou vertrekken om de gasten op het luchthaven op te halen, werden ik gebeld door Nilufer, één van mijn vrouwelijke collegas op werk of ik eerst langs werk wilde komen. Omdat tijdens mijn verjaardag de volgende dag niet op werk zou zijn hadden ze (Nilufer en Rukiye, onze lieve secretaresse) voor mij een chocolade taart gemaakt!! Zo'n aanbod kon ik natuurlijk niet weigeren dus ging ik eerst naar werk om te genieten van een handgemaakte chocoladetaart ;)

Na deze korte maar lekkere tussenstop vertrok ik weer.

Ik heb de gasten (Wayne Labar en twee andere vrouwen) uit Amerika op het vliegveld ontvangen en zijn we daarna opgehaald door een busje die door de gemeente van Kocaeli was geregeld. Eenmaal aangekomen in het park werden we geplaatst in het hotel die heel jammer genoeg net naast een belangrijk en druk spoorlijn stond.

De volgende dag kregen was er eerst een vergadering waar we een gedetailleerde presentatie kregen over de gemeente Kocaeli en het Science Center project. Vervolgens kregen we rondleidingen door de oude fabriekshallen en werden we in de avond uit eten meegenomen.

We gingen uit eten naar een heel leuk villa dat daar bekend staat als "de roze villa" met een heel mooi uitzicht over de baai. Het eten was erg lekker en er was ook nog live muziek. Het leukste gedeelte kwam toen de lichten ineens uitgingen en er een ober naar binnen liep met twee verjaardagstaarten. De adviseur van de burgemeester was een erg attente man en had dus gehoord dat het mijn verjaardag was. Hij had dit alles geregeld. Toen kwam vervolgens de gastvrouw van de villa, een droeg voor mij een gedicht van Omar Khayyam voor. De taart was erg lekker ;)

Toen ik éénmaal terug was bij het hotel kreeg ik laat in de avond een telefoontje van de receptie dat ze een pakje hadden gestuurd en dat ik het moest accepteren. Ik dacht bij mezelf "Wat is dat nou weer?". Het bleek een fruitmand van het hotel te zijn met een kaartje waarop mijn verjaardag werd gefeliciteerd. Dat was ook een leuke verrassing.

Al om al werd mijn verblijf in Kocaeli toch heel erg bijzonder, terwijl ik het in de eerste instantie nooit had verwacht :)

Een zware nacht op de filmset

Eergisteren, net voordat ik naar huis zou gaan, kreeg ik te horen dat er een filmploeg zou komen om opnames te maken. Terwijl ze veel eerder zouden komen hadden ze vertraging en aangezien de (voorlopige) opening 9 juli is, moest het maar in de avond gebeuren. Ze hadden nadrukkelijk gevraagd dat er een expert aanwezig zou zijn en aangezien ik de enige expert ben die tevens ook turks kan, was ik dus helaas de aangewezen persoon om achter te blijven op het museum. Aanvankelijk werd mij verteld dat het maar een paar uurtjes zou duren en dat ze mij daarna naar huis zouden brengen maar toen éénmaal iedereen weg was en de filmploeg arriveerde kreeg ik ineens te horen dat het de hele nacht zou duren! Nou lekker!!

Ik had de vorige nacht slechts 2.5 uur uurtjes geslapen omdat ik mijn zus naar de luchthaven moest brengen om 3:30, dus het was weer feest :)

Terwijl ik dacht dat het maar een paar mensen zou zijn die opnames van de instrumenten zou maken, kwamen er ineens twee vrachtwagens en tiental auto's naar het museum.

Er werd een filmset opgebouwd en binnen de kortste tijd veranderde het museum in een tijdsmachine. Er liepen nu ineens overal acteurs en figuranten rond met kleding uit alle periodes van de Islamitische wereld. Zo had je een arabische 'wetenschapper' uit 8e eeuw uit Bagdad, uit Ray (Iran) van de 11e eeuw, uit Istanbul van de 16e eeuw enz.

Toen de filmset klaar was was het tijd voor opnames.

Één voor één werden instrumenten uit het depot gehaald waarbij ik weer steeds moest adviseren welk instrument wel en niet geschikt zal zijn voor opnames om vervolgens weer op de filmset aan de acteurs uit te leggen wat voor instrument het is en hoe ze het instrument moeten "bedienen". Zo werd ik dus de hele nacht wakker gehouden en was ik letterlijk een wrak in de ochtend.

Halverwege de nacht kwamen ze erachter dat ze geen rieten pennen hadden dus stuurden ze mensen om rond te kijken of ze het nog konden kopen. Interessant genoeg kwamen ze met een setje van rieten pennen en inkt EN een wereldberoemde kalligraaf en kunstenaar die in de buurt leeft. Het is een bijzonder aardige man en heb dus ook uitvoerig met hem zitten kletsen op de filmset. Hij adviseerde de figuranten hoe ze de pen moesten vasthouden en hoe hun houding moest zijn bij het schrijven enz.

Aan het einde van de nacht waren alle acteurs doodop en vielen ze her en der in slaap :)

Het enige voordeel voor mij in dit hele gebeuren, behalve de bijzondere ervaring, was het feit dat er ook een professionele fotograaf aanwezig was die fotos aan het maken was van de filmset in de instrumenten. Ik had goeie fotos nodig van een astrolabium dus heb ik hem gevraagd of hij die voor mij kon maken. Gelukkig kon het dus heb ik eindelijke goeie fotos van alle onderdelen van het astrolabium waar we ook een workshop voor hebben. Ook maakte hij een foto van mij. Zie hieronder hoe moe ik was :)

Uiteindelijk was het een vermoeiend maar bijzondere ervaring voor mij. Ik ben benieuwd wat mij nog meer te wachten staat in de project..

De tijd zal het laten zien :)

Ibn Washiyya en Arabische Egyptologie

Ik had jullie al eerder iets verteld over het verhaal van Ibn Washiyya en zijn manuscript over verschillende soorten alfabets waaronder ook Egyptische hiërogliefen dat mijn collega Detlev mij vertelde. Inmiddels heb ik het uitgezocht en het verhaal blijkt daadwerkelijk te kloppen.

Hammer heeft inderdaad een manuscript van Ibn Washiyya in Egypte gevonden en de Engelse vertaling ervan gepubliceerd in 1803. Zie hieronder een voorbeeldpagina uit deze vertaling met de bijbehorende symbolen.

Deze vertaling is gewoon via google online te vinden. (Zie bijvoorbeeld http://www.blackcrescent.org/w2_HG_39.html).

Of deze vertaling daadwerkelijk invloed heeft gehad heeft op de ontcijfering van hierogliefen door Jean-François Champollion (23 december 1790 – 4 maart 1832) is mij niet bekend , maar er blijkt wel een interessant boek verschenen te zijn over dit onderwerp. De auteur van dit boek "bewijst" aan de hand van originele Arabische bronnen dat Arabieren al meer dan de helft van de Egyptische hierogliefen hadden ontcijferd. Ibn Washiyya is o.a één van de bronnen die hij behandelt in dit werk. Voor de liefhebbers onder ons:

Egyptology: The Missing MillenniumAncient Egypt in Medieval Arabic Writings

Auteur: Okasha El Daly ISBN-13: 978-1844720637 , University College of London Press

http://www.lcoastpress.com/book.php?id=48

Istanbul : De stad van de "rijke" armen en de "arme" rijken.

Het is alweer een maand geleden dat ik naar Istanbul ben gekomen en ik mag mezelf inmiddels wel een bewoner van deze stad noemen. Het feit dat ik in Nederland ben geboren en getogen, terwijl mijn wortels hier liggen en ik bovendien ook de taal spreek, geeft mij een unieke kans om Istanbul soms met een bewonderend, maar soms ook met een kritisch oog te bekijken. Ik moet zeggen dat ik de afgelopen vier weken meer levenswijsheid heb opgedaan dan de afgelopen vier jaar in Nederland.

Istanbul, dat soms een megametropool is, maar soms ook meer weg heeft van een uit de kluiten gegroeid dorp, is een stad waar letterlijk alle tegenstellingen naast elkaar te beleven zijn.

Met modern en ouderwets, rijk en arm, druk en stil, snel en langzaam pal naast elkaar is Istanbul een stad waar alles te vinden en te beleven is.

Elk weekend, wanneer ik weer een dag lang door de straten van Istanbul dwaal om iets meer van het echte Istanbul te proeven, komen de straten tot leven en alleen het straatbeeld zegt al boekdelen. Een bejaarde man die met een stapel posters om zijn nek zijn brood probeert te verdienen door gekleurde fotoposters van Mekka en Medina te verkopen terwijl een andere man die zittend op zijn antieke motor half leunend tegen de muur, nagelknippers aan de man probeert te brengen. Even verder komt een man naar mij toegelopen die mij pleisters aanbiedt.

Elke ochtend, wanneer ik met de boot aankom op Eminönü, zie ik steeds weer dezelfde man die zakdoekjes probeert te verkopen aan de net aangekomen forenzen. Mensen die allemaal, op hun eigen bescheiden manier, hun brood proberen te verdienen. Toch, kan ik me niet ervan weerhouden om mij deze vraag te stellen : Wat verdienen deze mensen? Hoe kan je rondkomen van posters en pleisters? Dit is waarschijnlijk de harde realiteit..

Enkele dagen geleden, toen ik in de wijk Eyüp van Istanbul aan het rondlopen was met Detlev, kwamen we een klein meisje van misschien nog net 11-12 tegen, dat aan voorbijgangers een boekje met gebeden probeerde te verkopen. Toen we haar naderden vroeg ze ons bijna op een smekende toon of wij ook een boekje wilden kopen en dat ze het geld hard nodig had voor haar familie. Ik, zeker van het feit dat ik het boekje echt niet kon gebruiken, kon het toch niet over mijn hart laten gaan om deze arme meid niet te helpen. Toen ik, toch enigszins onder invloed van mijn westerse mentaliteit, tegen haar zei dat ik het boekje niet wilde maar haar het geld wel wilde aanbieden kreeg ik toch een antwoord dat mij meer vertelde dan duizend boekdelen bij elkaar.

"Nee mijnheer, dan neem ik uw geld niet aan!"

Ik wist niet wat me overkwam. Al dan wel met een goede intentie, had ik dit kleine maar trotse meisje uitgemaakt voor een bedelaar, terwijl ze niet anders doet dan keihard werken om haar familie te helpen.

Enigszins beschaamd door mijn fout, begreep ik dat ik toch eerst het hart van deze meid moest winnen. Ik zei:

"Lieve meid, ik zou het boekje graag van je aannemen maar ik heb het boekje al. Dan zou het toch een zonde en verspilling zijn? Wat vind je ervan als ik jou het geld geef zodat jij straks iemand anders ermee blij kan maken om er een gratis te geven? Dan heb ik een goede daad verricht en jij ook?"

Na een moment van reflectie vond ze mijn voorstel goed en nam ze het geld toch aan. Tevreden dat ik haar heb kunnen helpen zonder haar te kwetsen, ging ik met een voldaan gevoel naar huis.

Enkele dagen later liep ik in de middag weer door een drukke straat van Istanbul toen ik toevallig toehoorder werd van een "interessant" gesprek tussen een BMW-eigenaar en een parkeerwachter. De eigenaar van de peperdure glimmende BMW vroeg de parkeerwachter hoeveel het kost om te parkeren. Toen de parkeerwachter vervolgens daarop antwoordde dat er verschillende tarieven zijn vroeg hij wat het allergoedkoopste tarief is. Een paar meter verderop liep ik langs een jongetje van misschien nog net 8, die zittend op de grond en half leunend tegen de muur, in de bakkende middagzon kauwgom probeerde de verkopen aan voorbijgangers.

Het beeld van deze kinderen veroorzaakt elke keer weer een steek in mijn hart. Horen deze kinderen niet te spelen en genieten van hun jeugd? Wat doen ze hier op straat in de hitte? Wat gebeurt er later met deze kinderen?


Dit alles doet mij uiteindelijk afvragen wie er nou daadwerkelijk rijk of arm is ; Het kleine arme meisje of de rijke BMW eigenaar?

Het oordeel is aan u…